Pierwszy przystanek na kawkę w Tuxford Windmill.

Miał być piękny wiatrak z wczesnego XIX wieku, który został wzniesiony w 1810 r. Niestety ze względów pandemicznych został zamknięty.

Młyn ten pracował jeszcze do lat 20-tych ale został uszkodzony przez burze i zakończył swoją działalność aż do końca XX wieku, kiedy to został naprawiony i przywrócony do użytku.

Wypiliśmy herbatkę przy bramie, porozmawialiśmy z przemiłą właścicielką i uszyliśmy dalej w trasę.

Kolejnym przystankiem na kawkę miał być zamek Allerton, który jest jednym z najładniejszych wiktoriańskich zamków. Niestety jest on teraz w rękach prywatnych i udostępniany jest tylko na imprezy weselne.

No ale kawkę trzeba gdzieś wypić, więc zaszliśmy do pobliskiego Kościoła św. Martina.

Zawiera on kilka grobowców z XVII wieku. Wnętrze Kościoła od połowy XVIII wieku pozostaje niezmienione do dziś.

Kościół nie ma ołtarza a wnętrze wydaje się zaniedbane.

Chwila refleksji po zwiedzaniu kościoła.

Po chwilowych poszukiwaniach i błądzeniach dotarliśmy do dzisiejszego miejsca docelowego.

Hotelik w Beadnell - pokoik bardzo przytulny, w pięknej zielonej okolicy.

Plaża została nagrodzona nagrodą Blue Flag Rural Beach w 2005 roku.

Wapienniki (piece szybowe)

W listopadzie 1798 roku Richard Pringle dostał pozwolenie na wybudowanie kominów (pieców), które mierzą ponad 7 metrów wysokości. Mają otwór, którego górna średnica ma ponad 4 metry a dolna ponad 2 metry.

John Wood, z którego majątku wydobywano węgiel i wapień, dbał aby wszystko było konserwowane i zachowane w dobrym stanie.

Ściany Beadnell zostały zbudowane w 1790 roku, a piece wapienne stoją do dnia dzisiejszego.

Ta osłonięta zatoka tworzy idealną lokalizację dla surfingu żeglarskiego.